Μαυροφορεμένη Νύχτα

Όμορφη νύχτα Πανσελήνου, μας βρίσκεις πάλι καθισμένους στ' ανοιχτά του πελάγους. Άλλη μια σκοτεινή βραδιά, μετά από μια αιωνιότητα ξανά..

Κοιτιόμαστε, μα δε βλέπουμε τίποτα. Νιώθουμε ο ένας τον αλλό χωρίς να υπάρχουν συναισθήματα μέσα μας πια. Ή είναι τόσο ονειρικά, που οι λέξεις, οι προτάσεις, ακόμη και οι αιώνιοι όρκοι αίματος είναι τόσο φτώχοι μπροστά τους.. Ναι, καμμιά λεξή δεν μπορεί να τα εκφράσει, κανένα βλέμμα να τα μεταδώσει, κανένα σώμα να τα εκλάβει από κανένα άγγιγμα.. από καμμία εκπνοή θανάτου.

Και να, καθώς σβήνεις, Θεά μου, το φως του ολόγιομου φεγγαριού -λίγο, λίγο- αφού βλέπεις τη φλόγα της καρδιάς μας να σβήνει και να χάνεται αδίκως το μεγαλείο της, θα σε παρακαλούσα.. μα οι λέξεις κόβονται κ δεν μπορούν να βγουν από τα χείλη μου όσο βλέπω τα μάτια του να χαμογελούν....

Το ίδιο ανισόρροπα παράξενο πράγμα που έγινε αιώνες πριν, όταν μοιραστήκαμε την ίδια ματωμένη ψυχή μπρος στον αιώνα τον άπαντα. Έτσι είπες όταν μας ευλόγησες, έτσι είπε κι εκείνος και τα μάτια του σπινθιροβόλιζαν στο ημισκόταδο κρατώντας το χέρι μου σφικτά, τόσο που παρά λίγο να μου κοπεί ο σφιγμός και η ανάσα μου με δυσκολία έβγαινε, θυμάμαι. Θυμάμαι.. Ω, πιο μεγάλη χαρά δεν έχω ξανανιώσει.

Εκεί που πάλι οι αντιδράσεις μας ήταν το ίδιο ήρεμα σαστισμένες. Ίδιες. Παράλογες. Παρανοικές. Σα να κρατήσαμε για λίγο την αναπνοή μας κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο στα μάτια. Λες και είμασταν ο ίδιος ακριβώς άνθρωπος σε διαφορετικό σημείο, δυό γυάλινα κομμάτια, κάνοντας τους ανόητους, δειλοί να το παραδεχτούμε στους εαυτούς μας από το πάθος του φόβου που κυρίευε την ψυχή μας.

Μα έτσι κι αλλιώς πέθαινε και αυτό, όπως ακριβώς το φως πεθαίνει αργά καθώς το φθινόπωρο φθάνει αργοπορημένο αφήνωντας λυπημένο το καλοκαιρινό ζεστό ήλιο πίσω του. Και νιώθαμε να γεννιόμαστε ξανά όπως τότε, όσο τ' άστρα έπεφταν ολόγυρα κ έδιναν στα πρόσωπα μας αύτη τη θεσπέσια λάμψη τους. Ανοίγωντας ξανά τα μάτια με την ασύγκριτα ίδια παράξενη αιθέρια αίσθηση που περνούσε μέσα απ' τα σπλάχνα μας, με τόση λαχτάρα μόνο και μόνο για να αντικρύσει ο ένας τη μόρφη του άλλου, καθώς αντιστρέφονταν οι ψυχές μες τα σώματα μας και.. δάκρυσε για πρώτη του φορά.

Ω πόσο μου έλειψε να τον βλέπω να δακρύζει!

Πέρα από την όψη του τρυφερού διακριτικού χαμόγελου που έκρυβε πίσω από το πλαστικά σοβάρο μελαγχολικό πρόσωπο του, που μόνο αυτή κυρίευε τη μορφή του χρόνια. Ξέρω πόσο υπέφερε, πως ήθελε να τρέξει μακρυά και να ούριαξει, να τρέξει, να ελευθερωθεί. Να ανοίξει πάλι τα φτερά του και να πετάξει. Να έρθει πίσω. Να μη μ' αφήσει ποτέ. Ή να μου πει μια τελευταία λέξη, ότι με μισεί επείδη τον γυρνούσα στη ζωή κάθε νύχτα και δεν άφησα ποτέ την ψυχή του να ελευθερωθεί.

Εγώ όμως έτσι είχα μάθει να ζω, στη θλίψη των ματιών του, περνώντας τα μονοπάτια προς το βασίλειο του σιγά.. Εκεί που το ψέμα είναι αλήθεια.. και τον τραβούσα να έρθει μαζί μου. Αλλά μάταια. Πόσο μπόρεσε να με αγνοήσει.

Γιατί..

Και λόγο της αδυναμίας του να γίνει τόσο δυνατός, μέσα του το πιο ζωντανό του κομμάτι, ξεχάστηκε. Με ξέχασε, παντοτινά..

Μα εκεί τώρα έγινε κύκλος και γυρνά.

Να δες ποιός είσαι, ποιός είναι ο απώτερος στόχος της πραγματικής σου ζωής, αλλά όχι αυτής που επέλεξες εσυ, γιατί το μισό του ευατού σου απλώθηκε σε άλλο κόσμο. Γι' αυτό πάντα σε νοσταλγώ, αγάπη μου.

Άραγε τι σε έμαθε να μην αντέχεις την αγάπη μου πια, αφού τότε έδινες την αγάπη σου με όλη την ψυχή σου.

Δεν το θυμάσαι ε;

Είμαι αυτό το είδωλο στον καθρέφτη σου μου είχες πει, και εσύ δεν έχεις ρίξει το βλέμμα σου εκεί που είναι το δικό σου.

Είμαι εκείνη, είμαι η ίδια. Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Σε βλέπω κάθε μέρα στο όνειρό μου από παιδί. Σε νιώθω να κάθεσαι δίπλα μου και να σκούπιζεις τα δάκρυα μου περιμένωντας την ώρα που θα έρθω σε 'σενα.

Έχω φτάσει ως εδώ, να ακουώ τις μελωδίες που μου χάρισες και σε περιμένω σε κάθε μου καρδιοχτύπι, καθώς σε παρακολουθώ, γελώντας διστακτικά πίσω από την πλάτη σου γιατί ξέρω πόσο πονάς. Ενώ παράλληλα τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα απ' τα μάτια μου γιατί ξέρω ότι ο πόνος θα είναι αιώνιος και για τους δυό.

Σ' αγαπώ.

LaSanglante Clémestrie

Copyright All rights reserved