Περιμένοντας το Βράδυ - Τ. Λειβαδίτης

Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε,

όμως τα βραδιά

κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα

κι η μουσική είναι φίλη μας –

και συχνά μέσα στον ύπνο

ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων

ή περνούν μες στον καθρέφτη πρόσωπα

που τα είδαμε κάποτε σ’ ένα δρόμο ή ένα παράθυρο

και ξανάρχονται επίμονα

σαν ένα άρωμα απ’ τη νιότη μας –

το μέλλον είναι άγνωστο

το παρελθόν ένα αίνιγμα

η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη.

Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος

άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι

οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό

οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο

κι η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε

όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση

Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα – τι έρωτες Θέε μου, τι ηδονές

τι όνειρα,

ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.

(από τη συλλογή

'Βιολέτες για μια Εποχή')