κατάμαυρες αχτίδες
Σαν μέσα σου θ' αναθαρείς
τον πόνο εκείνο που είδες
Σα ν' απαρνήθηκες εδά
τον Ήλιο, το Θεό σου
Θα ‘ναι η καρδιά σου άσπειρη
μ' αγκάθια στα κλωνάρια
Σαν ένας ήλιανθος, αγνός
μέσα σου θα φυτρώσουν
Τόσο απαστράπτοντα, γλυκά
παιδιά μες την ψυχή σου
Αστράπτουσα μια βροντή
στ' αφτιά σου θα ηχήσει
Και η ζωή σου θα ανθεί
σα να ‘ναι παραμύθι . . .
No comments:
Post a Comment