Αὐτος που Σωπαίνει - Τ. Λειβαδίτης

Το σούρουπο ἔχει πάντα τη θλίψη
ἑνός ἀτέλειωτου χωρισμοῦ
Κι ἐγω ἔζησα σε νοικιασμένα δωμάτια
με τις σκοτεινές σκάλες τους
που ὁδηγοῦνε
ἄγνωστο ποῦ…

Με τις μεσόκοπες σπιτονοικοκυρές
που ἀρνοῦνται
κλαῖνε λίγο
κι ὕστερα ἐνδίδουν
και τ᾿ ἄλλο πρωί,
ἀερίζουν το σπίτι
ἀπ᾿ τους μεγάλους στεναγμούς…

Στα παλαιικά κρεβάτια
με τα πόμολα στις τέσσερις ἄκρες
πλάγιασαν κι ὀνειρεύτηκαν
πολλοί περαστικοί αὐτοῦ τοῦ κόσμου
κι ὕστερα ἀποκοιμήθηκαν
γλυκεῖς κι ἀπληροφόρητοι
σαν τους νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια

Ὅμως ἐσύ σωπαίνεις…
Γιατί δε μιλᾷς;
Πές μου!
Γιατί ἤρθαμε ἐδῶ;
Ἀπό ποῦ ἤρθαμε;
Κι αὐτά τα  ἱερογλυφικα τῆς βροχῆς πάνω στο χῶμα;
Τί θέλουν να ποῦν;

Ὤ, ἂν μποροῦσες να τα διαβάσεις!!!
Ὅλα θα ἄλλαζαν…

Ὅταν τέλος, ὕστερα ἀπο χρόνια ξαναγύρισα…
δε βρῆκα παρά τους ἴδιους ἔρημους δρόμους,
το ἴδιο καπνοπωλεῖο στη γωνιά…

Κι ὁλόκληρο το ἄγνωστο
την ὥρα που βραδιάζει…