Οι Mεταμορφώσεις στον Έρωτα - Θ. Κωσταβάρας, (Χαιρετισμοί)

Και μόνο να σε κοιτάζω.

Κι ας είναι τα μάτια μου

δυο λυπημένα πουλιά.
Κι ας χάνεται η φωνή μου
πίσω από ένα φοβισμένο χαμόγελο.
Έστω και μόνο να μ’ αξιώνεις μ’ ένα σου βλέμμα
μου φτάνει.

Γίνομαι αέρας να σ’ αγκαλιάζω.
Γίνομαι χάδι και ψίθυρος.
Είναι γιατί δεν μπορώ να φύγω από κοντά σου.
Είμαι βαθιά ριζωμένος στον έρωτά μας.
Γίνομαι δέντρο, γεμίζω από κλώνους και φύλλα
ανθίζω σε άσπρα και κόκκινα άνθη
στολίζομαι μόνο για να σ’ αρέσω
και σαν να είμαι γεμάτος αηδόνια
σου τραγουδώ.

Σού μιλώ σε μιαν άλλη, άγνωστη γλώσσα
σου στέλνω απ’ τους αστερισμούς του ονείρου, μηνύματα.
Σ’ αγγίζω σαν χνούδι,
σαν τρυφερή αύρα, σαν από κάποιο υπερκόσμιο φως.
Σου γράφω παθιασμένα ποιήματα.
Μεταμορφώνομαι.
Κι αν δεν πετάω μακριά σου, αν δεν χάνομαι..
Εγώ ο δειλός, ο σκοτεινός, ο αμήχανος